یکی از مایه های حیرتِ این روزها این است که «عده ای» در کسوتِ پیرِ دِیر و دانای دو عالَم در فیس بوک ژست می گیرند و می فرمایند: «ما را چه به غزه؟ ظلمی هم اگر هست همین جاست. مرگی هم اگر هست همین جاست. اعتراض همین جاست. مبارزه همین جاست.» فرمایشی ست متین، معقول و منطقی. فقط می ماند حافظه بنده حقیر که آیا این عزیزان «مبارز»، پیش از این هم در همین مملکت بودند یا مثل چه گوارا و چمران، در زمره مبارزانِ جهان وطنی هستند و قبلا در جای دیگری از این کره خاکی مبارزه می کردند؟!
عزیزان بزرگ وار، مبارزان محترم، شما زمان کتک خوردن جوانان در خیابان اعتراض کردید؟ زمان بازداشت بهاییان اعتراض کردید؟! زمان بازداشت روزنامه نگاران اعتراض کردید؟! زمان بازداشت فیلم سازان اعتراض کردید؟! زمان حصر بی محکمه اعتراض کردید؟! زمان اختلاس های ریز و درشت و تاراج مملکت اعتراض کردید؟! زمان حرف پرت فلان مسئول اعتراض کردید؟! زمان تصویب بهمان لایحه اعتراض کردید؟! ...اصلا در موردی مثل گران شدن شیر اعتراض کردید؟!
اصلا بی خیالِ روزگارِ پشتِ سر؛ بچسبیم به مبارزه پیشِ رو! اگر مبارزه معنی اش تماشای تلویزیون های مبارز نیست و حضور قهرمانانه در فیس بوک، بنده مخلص شما هستم و آماده مبارزه. فرمایش شما مقبول و بنده آماده مبارزه با هرچه ظلم و ستم در چارچوبِ همین مرز پرگهر. تیر و تفنگ و انفجار هم نمی خواهد که هیجانش خدای ناکرده برای روحیه تان ضرر داشته باشد؛ فردا صبح برویم جلوی زندان اوین در اعتراض به بازداشت روزنامه نگاران تجمع کنیم. خوب است؟ برویم؟ ساعت چند برویم که صبح زود نباشد برای تان و بدخواب نشوید خدای ناکرده؟!

ناصر صفاریان- 9 مرداد 1393